فاطمه عليهاالسلام، راز آفرينش زن

منشور ملكوتى فاطمه عليهاالسلام را از ابعاد مختلف بايد نگريست. معدود زنانى نامهاى خود را بر گذرگاه تاريخ حك كرده ‏اند، اما اينان زنانى بوده ‏اند كه يك شاخه از نهال وجودشان را به بارورى و تجلى نشسته‏اند. نام آسيه را دستهاى شهامتش حك كرده است و نام مريم را چشمهاى قداستش و حتى نام خديجه را قلب رافتش. اما شخصيت فاطمه عليهاالسلام، منشورى چند بُعدى است كه با افق ديدهاى مختلف شايسته بذل توجه است. فاطمه و على عليهما‏السلام فاطمه كسى است كه با نه سال زيستن همگام با على، در گام‏ گام على و لحظه ‏لحظه على، تنفس على و سرنوشت على تاثيرى جاودانه و ملموس گذارد. فاطمه كسى است كه تبسم را بر لبان على نقش مى‏بندد. فاطمه كسى است كه خستگى مجادله نابرابر على را با حراميان از سرانگشتان قلبش بيرون مى‏كشد. فاطمه كسى است كه چهارچوبه خانه كوچك و صميمى على را بر دفتر تاريخ با خطوط ابدى ترسيم مى‏كند. فاطمه التيام ‏بخش جگر دندان ‏خورده على عليه‏السلام است. فاطمه كسى است كه صبر را در جان على مى‏ريزد و ميوه حلم از چشمان او مى‏چيند. فاطمه عصاره مظلوميت على است. فاطمه كسى است كه پاهاى على را در مقابل يتيم به لرزه مى‏افكند. فاطمه اشك على است، قلب على است. در انتخاب مادر از ميان دو زن، مهر فاطمه است كه در قلب على قضاوت مى‏كند. فاطمه الهام ‏بخش وحدت در خانواده پراكنده اسلام است. فاطمه به عنوان تماميت ‏حسين فاطمه بنيانگذار قيام حسين است. اوج طنين خروش حسين است، حسين در منا از حنجره مادر، فاطمه فرياد مى‏كشد. فاطمه آميزه شكوهمند مظلوميت و فرياد حسين است. فاطمه انگيزه غرورآميز صبر حسين است، فاطمه حضور خدا در عاشوراست. فاطمه ظهور جلوه حق در كربلاست. فاطمه يقظه حسين است، جذبه حسين است. فاطمه رغبت ‏حسين براى لقاى معشوق است. در كربلا فاطمه است كه نوه‏ها را داماد مى‏كند. فاطمه است كه قلب دشمن را با دوست پيوند مى‏دهد. فاطمه حلاوت شهادت است. حسين والى فاطمه است در كربلا و منادى اوست در عاشورا . شير فاطمه است كه در وجود حسين مى‏خروشد و خون فاطمه است كه از حنجره حسين مى‏جوشد. فاطمه قدرت گامهاى حسين است. جوهر فرياد حسين است. حسين، على‏اكبر را به يادواره فاطمه به ميدان مى‏فرستد. در شهادت برادر، فاطمه است كه در قامت ‏حسين مى‏شكند. حسين تبلور فاطمه در عاشوراست. انى لا ارى الموت ... يادگار فاطمه است ‏بر قلب حسين. حسين فاطمه محض است و فاطمه، حسين محض و حسين بى ‏فاطمه ... فاطمه و زينب زينب، فاطمه كربلاست و تجلى فاطمه در زينب عاشوراست. در كربلا زينب رسول فاطمه است. خليفه تام فاطمه است. پيام فاطمه را مى‏خواند. حضور فاطمه را فرياد مى‏كشد. با هر جنازه‏اى كه بر دست مى‏گيرد قطره‏اى از جام صبر فاطمه را مزمزه مى‏كند. در بارگاه يزيد زينب به تداعى خطبه مادر در مقابل دشمنان پدر خطبه مى‏خواند. در كربلا زينب محبت مادر را در جان برادر مى‏ريزد. زينب يادگار مادر را پاس مى‏دارد. در شام، فاطمه است كه بر ترحم، زهرخند مى‏زند و صدقه را خشم مى‏كند و بر پاى دشمنان برادر، زنجير لعن مى‏افكند. و همچنان كه جسارت را بر على تحمل كرده بود بر فرزندان خويش به جان مى‏خرد. چشمان زينب در زير دستهاى محجوب فاطمه به خواب رفته است. زينب با بوسه محبت فاطمه چشم از خواب گشوده است. فاطمه و حسن حسن بُعد ديگر منشور فاطمه است. حسن شير صبر از جان مادر نوش كرده است. حسن بلوغ بردبارى فاطمه است. پاره‏هاى سرخ جگر فاطمه است كه بر طشت مى‏ريزد. حسن در تداوم سكوت على و مظلوميت فاطمه است كه صبر مى‏كند. حسن از مادر آموخته است كه جز به مصلحت اسلام نينديشد. حسن از مادر آموخته است كه چگونه تخم انقلاب بنشاند. حسن �استعد لسفرك‏� را از دستهاى مادر به ارمغان گرفته است. حسن خروش در مقابل پسران طلقا را طنين از فرياد مادر گرفته است. حسن از مادر آموخته است كه حتى در دعا و استغفار هم �الجار ثم‏الدار� را در نظر داشته باشد. حسن به استدلال �امامتنا امانا من الفرقه‏� فاطمه است كه امام است و براى �نظاما للمله‏� است كه طاعت مى‏طلبد. فاطمه و محمد صلى‏الله عليه ‏و آله فاطمه افتخار محمد و نمونه اعلا و بارز دانشگاه محمد است. محمد �انى بعثت لاتمم مكارم الاخلاق‏� را به دلگرمى فاطمه فرياد مى‏كشد. فاطمه پاره جگر محمد، بضعه محمد است. فاطمه كسى است كه رضايت محمد صلى‏الله عليه ‏و آله، در گروى رضايت اوست. فاطمه برگ برنده محمد در مقابله با جاهليت و سبعيت و كفر است. فاطمه تنها كسى است كه پيامبر پس از هر جهاد طاقت ‏فرسا به ديدار او مى‏رود و خستگى را در عمق چشمان مهربان او گم مى‏كند. فاطمه همان كسى است كه پيامبرش، برترين زن در آفرينش نام نهاده و به لقب عارفانه �ام ابيها� مفتخرش ساخته است. فاطمه و خدا به تحقيق مى‏توان گفت كه يكى از زيباترين، ملكوتى‏ترين، مقدس‏ترين و در عين حال دست ‏نيافتنى‏ترين و ناشناخته‏ترين رابطه‏ها، رابطه فاطمه با خداست. بناى آسمان و زمين و روشنايى ماه و خورشيد و گردش افلاك و وسعت درياها به اعتبار او و خاندان اوست. �و عزتى و جلالى انى ما خلقت ‏سماء مبنيه ولا ارضا مدحيه ولا قمرا منيرا ولا شمسا مضيئه ولا فلكا يدور ولا بحرا يجرى ولا فلكا يسرى الا لاجلكم و محبتكم‏.� وجود او بزرگترين و كافى‏ترين فلسفه آفرينش زن است همچنان كه وجود خاندان او بهانه خلق آفرينش. براى او همين افتخار بس كه خداوند به پالايشش همت گماشته است و پاكى را در وجودش به وديعت نهاده است. انما يريدالله ليذهب عنكم‏الرجس اهل‏البيت و يطهركم تطهيرا. او مظهر عطوفت‏ خداوند و سمبل رافت و مهر الهى است. مگر نه اين كه در محشر مفتاح جنت در دستان مبارك فاطمه است و اذن دخول بهشت، رضايت و محبت اوست؟