دوبله حساب میشه

دوبله حساب میشه سكوت من و تو نسبت به انجام معاصى و ترك واجبات، به معناى رضایت نسبت به آن وضع است. براى نشان دادن نارضایتى مان، باید به هر صورت كه ممكن است تنفّر و نارضایتى خودمان را از آن وضع اعلام و ابراز كنیم و اگر مى توانیم در اصلاح آن وضع بكوشیم. دین عزیز من و تو، اسلام، دینى نیست كه به زندگی کردن در حصارهای خلوت و تنهایی و به سر بردن در چهاردیواری های در بسته، تشویق کد؛ بلکه همواره من و تو را از آن سبک زندگی پرهیز می دهد و ما را به زندگى اجتماعى دعوت می كند و برای چنین زندگى اجتماعى برادرانه اى كه در آن همه نسب به یكدیگر وظایف و مسئولیت هایى دارند، قوانین كاملى نیز قرار داده است كه جلوه هاى گوناگون آن، در تعالیم درخشان دین عزیزمان دیده مى شود. اگر این قوانین را ورق زده باشی، خواهی دید که بر اساس این قوانین، خوب بودن و خوب زیستن، تنها این نیست كه من و تو، خودمان را از همه كنار بكشیم و در خلوت و تنهایى به عبادت مشغول شویم و كارى به كار دیگران و سایر افراد جامعه نداشته باشیم، که اگر این گونه باشد، حتى اگر هیچ گناهى هم از ما سر نزند، باز در گناهى كه دیگران، در كنار ما و مقابل چشمان ما انجام می دهند، شریک و سهیم خواهیم بود. دین من و تو به ما یاد می دهد که یک مسلمان مؤمن واقعى، نباید در برابر كارهاى باطل و نادرست دیگران نیز ساكت بنشیند و هیچ اقدامى نكند؛ زیرا این سكوت، یعنی ما با انجام آن كارهاى باطل مخالفتى نداریم و كسى كه مخالف امرى نباشد، طبیعى است که به انجام آن امر، رضایت داده است و راضى بودن به انجام كار دیگران نیز مانند آن است كه من و تو هم در آن كار، شركت و دخالت داشته ایم. سكوت من و تو نسبت به انجام معاصى و ترک واجبات، به معناى رضایت نسبت به آن وضع است. براى نشان دادن نارضایتى مان، باید به هر صورت كه ممكن است تنفّر و نارضایتى خودمان را از آن وضع اعلام و ابراز كنیم و اگر مى توانیم در اصلاح آن وضع بكوشیم. وقتی من و تو تـوان اظـهار تنفّر و اقدام اصلاحى داریم و اقدام نمى كنیم، با ترك این وظیفه در گـنـاه گـنـاهـكـاران شـریـك شـده ایم و این، یعنی اگر عـذاب دنـیـایـى نازل شود، ما را نیز فرا مى گیرد. این سخن امام صادق علیه السلام را شنیده ای که مى فرماید: � مَنْ كانَ لَهُ جارٌ وَ یَعْمَلُ بِالْمَعاصى فَلَمْ یَنْهَهُ فَهُوَ شَریكٌ لَهُ؛ هر كس همسایه اهل معصیتى دارد و او را نهى نمى كند، در گناه او شریك است�. 1 قصه اصحاب شنبه یا همان اسحاب سبت را شنیده ای؟ ... وقتی قرآن جریان قومى از یهود را یادآور مى شود كه حرمت روز شـنبه را رعایت نكردند؛ مؤمنانى كه در این طغیان شركت نكردند، دو گروه بودند؛ گروهى كه ضمن حفظ خود از گناه، دیگران را نیز نهى مى كردند و گروه دیگرى كه فقط خود حفظ حرمت كـردنـد و در مقابل عمل طغیانگرانه دیگران سکوت پیشه کردند، وقتی عذاب نازل شد، گروه تارك نهى از منكر را نیز فرا گرفت: �فَلَمّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ أَنْجَیْنَا الَّذینَ یَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ أَخَذْنَا الَّذینَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئیسٍ بِما کانُوا یَفْسُقُونَ * فَلَمّا عَتَوْا عَنْ ما نُهُوا عَنْهُ قُلْنا لَهُمْ کُونُوا قِرَدَةً خاسِئینَ�؛ � اما هنگامی که تذکراتی را که به آن ها داده شده بود، فراموش کردند (لحظه عذاب فرا رسید؛ و) نهی‏کنندگان از بدی را رهایی بخشیدیم و کسانی را که ستم کردند، به خاطر نافرمانیشان به عذاب شدیدی گرفتار ساختیم. (آری،) هنگامی که در برابر آنچه از آن نهی شده بودند، سرکشی کردند؛ به آن ها گفتیم: به شکل میمون هایی طرد شده در آیید�.2 �الرَّاضِى بِفِعْلِ قَوْمٍ كَالدَّاخِلِ فِیهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِى بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَى بِهِ؛ هر كس كه به كار گروهى از مردم خرسند باشد، مانند آن است كه در آن كار، با آن ها همراهى كرده است، هر كس در كار نادرست همراهى كند، براى او دو گناه خواهد بود: گناه همكارى در آن كار نادرست و گناه رضایت دادن به انجام آن� نجات یافتگان از نابودى دنیوى، فقط ناهیان از منكر بـودند و بقیه افراد، یعنی تارکان نهی از منکر و متجاوزان به حرمت نابود شدند. فکر کن، اگر واقعا بدانیم که غذایی آلوده است یا هوا را سمی کشنده فراگرفته است، می توانیم ساکت بمانیم و دیگران را از آن دور نکنیم؟ یا اگر بدانیم که دارویی خاصیت معجزه آسا را دارد یا میوه ای فایده بی نظیری را، ساکت می مانیم و دم بر نمی آوریم؟ ... واقعیت این است که انسان پرهیزکار برای آنکه دلش اسیر خواهش نفس نباشد و اهل انصاف باشد و از مهربانی بویی برده باشد، ممکن نیست در چنین جایی ساکت بماند و دیگران را از بدی ها و خطرها آگاه نکند و خوبی ها و سودمندی ها را نشان ندهد. پس چرا اگر بدانیم، دیگران را از گناه و امور حرام باز نداریم؟ بنا نیست که خوبان به گناه گناهکاران بسوزند، ولی حقیقت این است که خوبان اگر عصیان خدا را ببینند و دم بر نیاورند، به گناه سکوت خود می سوزند. شرط انصاف است که من و تو مخالفت پروردگار را ببینیم و اعتراضی نکنیم و رضای مردم را به رضای خدا مقدم بداریم؟ بی شک این از عشق به خدا سخت دور است. از این روست كه امام علی علیه السلام فرموده است: مسلمانان مؤمن حق ندارد ساكت بنشیند و شاهد و تماشاگركارهاى باطل دیگران باشد؛ زیرا در آن صورت، از او دو گناه سرزده است. یك گناه، همان رضایت دادن به انجام آن كار است وگناه دیگر آن است كه با چنین رضایتى، خود او نیز در آن كار نادرست به صورت همكار و همراه در آمده و در حقیقت مثل آن است كه خود نیز در انجام آن گناه، شركت و همكارى داشته است: �الرَّاضِى بِفِعْلِ قَوْمٍ كَالدَّاخِلِ فِیهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِى بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَى بِهِ؛ هر كس كه به كار گروهى از مردم خرسند باشد، مانند آن است كه در آن كار، با آن ها همراهى كرده است، هر كس در كار نادرست همراهى كند، براى او دو گناه خواهد بود: گناه همكارى در آن كار نادرست و گناه رضایت دادن به انجام آن�.3 پی نوشت: 1. ارشاد القلوب، ج1، ص183. 2. اعراف: 165 و 166. 3. نهج البلاغه، حکمت 154. 2468